Często słyszy się, że dziecko nie radzi sobie w szkole i ma dysleksję. Zdarza się, że bagatelizujemy sprawę, gdyż schorzenie to nie jest widoczne na pierwszy rzut oka i występuje u zupełnie zdrowych dzieci. Nauczyciel jest jednak zobowiązany do odpowiedniej reakcji i dostosowania poziomu zadań do dyslektyka. Czym tak właściwie jest dysleksja i jak się ją diagnozuje?
Definicja
W 1968 roku Światowa Federacja Neurologów uznała, że dysleksja to „specyficzne trudności w opanowaniu umiejętności czytania i pisania”. Nieznane są przyczyny jej występowania, prawdopodobnie ma ona podłoże biologiczne, ponieważ zauważono aktywność w różnych rejonach mózgu podczas wykonywania tych samych zadań u dyslektyków i zdrowych dzieci. Schorzenie występuje u dzieci, które rozwijają się tak samo, jak inne i nie ustępują im poziomem inteligencji. Osoba ze stwierdzoną dysleksją, będzie dyslektykiem przez całe życie.
Diagnoza i terapia
Dysleksji nie da się wyleczyć. Nie oznacza to, że dziecko powinno być pozostawione bez pomocy. Dyslektyk powinien uczęszczać na specjalne zajęcia kompensacyjno–korekcyjne, organizowane najczęściej przez pedagoga szkolnego. Im wcześniej wykryje się dysleksję, tym większa jest szansa na pozytywne skutki terapii. Jednak dopiero po dziesiątym roku życia można postawić jednoznaczną diagnozę. Każdy nauczyciel ma obowiązek zgłoszenia zachowań wskazujących na dysleksję do szkolnego pedagoga. Po stwierdzeniu dysfunkcji Poradnia Psychologiczno–Pedagogiczna wydaje specjalną opinię.
Zajęcia w domu
Zdarza się, że szkoła nie prowadzi zajęć terapeutycznych dla dzieci z dysleksją. Pomocy należy wtedy szukać w Poradni Psychologiczno–Pedagogicznej lub po konsultacji rozpocząć indywidualne ćwiczenia z dzieckiem w domu. Wydawnictwo Seventh Sea posiada bogatą ofertę pozycji pomocnych w terapii, do których należy również „100 i więcej pomysłów, jak pomóc dziecku z dysleksją” (R. Gavin, G. Shannon). Każdy rodzic dyslektyka powinien zaopatrzyć się w tę książkę i nieustannie poszerzać swoją wiedzę na ten temat.